De favo smaakmakers van Lelani Lewis: ‘Ik kan niet zonder mijn green seasoning’

In Smaakmakers zetten we mensen in de spotlights die hun leven laten leiden door smaak en die ons culinaire landschap kleur geven. Van lokale foodhelden tot creatieve koks: we willen weten waar ze graag eten, wat hun lievelingssaus is en wat er altijd in hun boodschappentas zit. Wij zorgen voor de vragen, zij serveren de antwoorden. Met deze keer: food stylist, chef en culinair activist Lelani Lewis.

Lelani Lewis is een vrouw die koken niet zomaar ziet als een vak, maar als een manier om verhalen te vertellen. Met haar frisse en kleurrijke benadering van eten creëert ze verhalen en recepten die inspireren en verbinden.

Opgroeiend in Zuid-Londen, met Grenadische en Ierse roots, leerde Lelani al vroeg de rijke diversiteit aan smaken kennen. Klassiekers zoals bara en sweet potato pie liggen haar nauw aan het hart. Haar missie?

De veelzijdigheid en uniciteit van de Caribische keuken een groter podium geven en zo de mensen samenbrengen rond gerechten die traditie en innovatie moeiteloos combineren.

Misschien ken je Lelani wel van haar boek ‘Code Noir‘, waar je na het lezen van dit interview absoluut opnieuw in wilt duiken.

Smaakmakers: Lelani Lewis

Mijn meest gebruikte keukentool:

“De microplane.”

Mijn laatste craving is:

“Cardamombroodjes van 4850.”

Dit staat altijd in mijn koelkast:

“Zelfgemaakte pickles of sauzen. Ik kan niet zonder mijn green seasoning. (en Caribische marinade op basis van verse kruiden en specerijen die wordt gebruikt om smaak toe te voegen aan vlees, vis, groenten en andere gerechten red.)”

Mijn favoriete seizoen qua eten is:

“De zomer. Ik hou van alle steenvruchten en het maken van galettes.”

Dit kookboek inspireert me:

“Salt, Fat, Acid, Heat van Samin Nosrat. Als autodidact begrijp ik soms niks van de chemie achter eten. Dit boek (met z’n prachtige illustraties) maakt alles begrijpelijk. Zelfs brood!”

Mijn favoriete rijstgerecht is:

“Rice and peas (rijst en erwten, vaak ‘rice and peas’ genoemd, is een traditioneel Caribisch gerecht, vooral bekend in Jamaica). Ik ben half-Caribisch, dus dit gerecht is pure troost.”

De ultieme plek om met vrienden te eten is:

“Stacks Diner. Altijd een goede sfeer, het eten is top en het voelt als de start van een avond uit.”

Laatste ontdekking waar ik niet meer zonder kan:

“Mijn KitchenAid. Tijdens een sessie maakte ik donuts met guavejam en chantillycrème. Zonder machine was dat onmogelijk geweest.”

Met dit drankje start ik het weekend:

“Een goed glas Gavi (witte wijn red).”

Dit eet ik nooit meer (en waarom):

“Gefermenteerde tofu uit een potje. Gewoon nee. Maar ik laat me graag overtuigen…”

Favoriete late-night snack:

“Frites speciaal of een falafel wrap.”

Zo drink ik mijn koffie:

“Zwart.”

Mijn favoriete pastasoort:

“Orecchiette met broccoli, pesto en dunne aardappelplakjes. Zoals in het Italiaanse Brindisi.”

Wat je moet weten over mijn kookstijl:

“Ik kies altijd voor inhoud boven uiterlijk.”

Favoriete dip:

“Geroosterde paprika met crème fraîche. Herinnert me aan autoritjes naar Zuid-Frankrijk met vrienden.”

Mijn favoriete zomergerecht:

“Ceviche.”

Zo eet ik mijn ei het liefst:

“Gebakken, met pittige zwarte bonen, crispy bacon en avocado.”

Deze culinaire inspiratiebron bewonder ik:

“Jessica B. Harris, een culinair historicus. Ze is een pionier in het documenteren van de zwarte diaspora-keuken.”

Favoriete vakantiebestemming:

“Positano, Italië. Prachtig en rustig.”

Dit is hét familierecht bij Lelani Lewis thuis:

“Elke curry. Mijn familie is er gek op!”

Deze foodhype snap ik niet:

“Matcha???”

Ondergewaardeerd product:

“Miso.”

Als ik ziek ben eet ik:

“Chocolade. Al denk ik dat ik er intolerant voor ben geworden, wat niet ideaal is voor een chocoholic.”

Dit staat nog op mijn culinaire bucketlist:

“Het Baskenland.”

Mijn favoriete eten als kind:

“Pasta met gehaktballetjes.”

Mijn ultieme katerontbijt:

“Een full English breakfast. Ik val toch altijd terug op mijn Britse roots.”

Eén iemand voor wie ik ooit wil koken:

“Jessica B. Harris dus. Al vrees ik dat ik haar helemaal ga volpraten. Sorry alvast, Jessica!”

Over dit soort eten mogen mensen meer weten (en waarom):

“Caribisch eten. Zó gevarieerd, levendig en heerlijk. En te vaak ondergewaardeerd.”

Wat ik hoop dat er verandert in de komende tien jaar in de foodwereld:

“Meer gelijkheid achter de schermen. Voor boeren, arbeiders, fabrieksmedewerkers. En dat consumenten gaan beseffen hoeveel werk er zit in wat op je bord ligt.”

Meer interviews: